Seni özlemeyi özleyeceğim aklıma gelmezdi. Hayat insana neler yaşatıyormuş demekki. Çok değiştim sanırım. Bunu kendimde fark edebiliyorum. Örneğin artık gerizekalı gibi her atılan mesajı sen sanmıyorum. Açıkçası senin mesajını da beklemiyorum. Atma zaten “yanlış”tı sana göre. “Çok geç”ti diyordun her şey için. Ve şimdi nasılsın diye sorsan, “mutluyum” demek için çok erken ama “mutsuzum” da diyemem, anlayacağın o günler de çok geride kaldı. Karşımdaki daha da çok uzatmasın diye “iyiyim ya yok birşey” diyordum, içim kan ağlaya ağlaya. Ama şimdi o cümleyi tamamen gerçek anlamıyla kullanıyorum. Eğer merak ediyorsan, -ki buna çok ihtimal vermiyorum- başkalarına tutunmaya başladığımdan beri, geride bıraktıklarım yavaş yavaş siliniyor aklımdan. Anılar siliniyor. Gittiğimiz, bulunduğumuz, öpüştüğümüz, sarıldığımız, bana kızdığın mekanları bile ezbere bilirken hepsinin üstünden başka anılarla geçiyorum artık, geçmeye devam da edicem. Üstünden geçtikçe seni karalıyormuş gibi hissediyorum. Ve açıkçası bir gün silineceğine eminim. Yaptığın, yazdığın hiçbir şeye bakmıyorum. Merak da etmiyorum. Görmezsen acıtmaz, buna inanıyorum. Asla da görmem umarım. Artık sabah uyandığım anda adın gelmiyor aklıma. Başka şeyler geliyor, sanırım artık sana değil, başkalarına açıyorum gözlerimi. Başkalarına uyanıyorum.
Sana bunu diyeceğim aklıma gelmezdi ama iyi ki de gitmişsin.
İyi ki de yoksun.
Bu yazı hala seninle ilgili olabilir ama ilk defa yazarken eskisi gibi hissetmiyorum, seni özlemiyorum, seni istemiyorum, seni beklemiyorum.
Duymak istiyorsan; seni unutuyorum. Bunu istememiş miydin zaten? “Bensiz daha mutlu olucaksın” demiştin. Haklıymışsın.
Ama bana sorarsan, seni unutmaya başladığım için bile bazen üzülüyorum.