Keşke beni hiç hayatımdan gitmeyecekmiş gibi, hiç aldatmayacakmış gibi, hiç göz yaşı dökmeme izin vermeyecekmiş gibi seven biri olsa. Üşüdüğümde ısıtmaya çalışacak biri de olabilir. Ya da sabah erken kalkmam için geç yatmama kızacak biri. Dışarıda çok kaldığımda eve gitmemi isteyip beni azarlayacak biri. Ne bileyim, benden başkasını asla göremeyecek biri. Görse bile “sadece arkadaşı” dediğimde cümlenin tam anlamını bana hissettirebilen biri..Başkalarıyla olabilir, gülebilir, konuşabilir, dokunabilir. Ama hep aklının bir köşesinde oluyim mesela. Başkalarına anlatırken benim anlattığıyla ilgiliği ne düşünebileceğimi tartsın mesela.

Ben sınavımdan kötü not aldığımda bana kızsın. Beni azarlasın. Ağzıma sıçsın. Yeri geldiğinde annem, yeri geldiğimde babam da olabilir. Gözünde küçük gözükebilirim. Gurursuz olabilirim. Ama bu “zaten beni naparsam yapayım sevecek” gibi salak salak düşünmesini sağlamasın. Sonra ben kötü olduğumda hemen beni arasın. Ben açmıyayım telefonu. Ama o, hep arasın. Sonra mesaj atsın. “Aç” desin. Sonra telefonu açayım ve saatlerce anlatıyim, asla sıkılmasın.

Sabahları 12629 tane mesaj atsın. Ondan geç uyandığımda bana “neden bu kadar geç uyanıyosun ya” diye kızsın. Şımartsın. Sonra bende ona kızayım “neden bu kadar erken uyanıyorsun” diye.

Saçmaladım biliyorum. Sadece birazını yapabilir insanlar.

Severler, öperler, sarılırlar, sevişirler.

Sonra da hiçbir şey olmamış gibi davranırlar.

Giderler.

Öyle.