Adını tam olarak koyamadığım bir noktadayım. Ayrılık, bitiş, son, kapanış.. İnan, bilmiyorum. “Bitti”, “ayrıldık” kelimelerini ikimize yakıştıramıyorum. Söyleyemiyorum. Belki de söylemek istemediğimdendir. Bu bahsettiğim öyle bir nokta ki boşluk desen boşluk değil, kalp kırgınlığı desen o da değil. Sanırım “bittiğini kabullenememek”. Heh evet, anladım şimdi; bittiğini kabullenememek. Bu cümle çok oturdu. Hani nasıl hissettiğimi merak ediyorsan bahsedeyim; sanki sen tamamen ölmüşsün gibi. Sanki hiçbir dua seni getirmeyecekmiş gibi. Sanki bir daha hiç yanına gelmeyecekmişim gibi. Sanki bir daha hiç sana dokunamayacakmışım gibi. Sanki bir daha hiçbir sorunumu, derdimi, mutluluğumu senle paylaşamayacakmışım gibi. En sevdiğim oyuncağım gibi.. Başkalarıyla paylaşmayı göze alamadığım oyuncağım gibi.

İnsanların neler düşündüğünü merak ederdinya bazen, söyleyeyim; “geçecek”, “ondan başkası mı yok”, “daha iyileri var”, “iyi oldu seni haketmiyordu zaten”, “bunun için mi ayrıldı?”, “seni sevmiyordu bence” gibi şeyler. Sonuncusu çok parçalara ayırmıştı beni. Dağılmıştım anlayacağın. Son cümleden sonra söyleyenin yüzüne de bakamadım, bundan sonra sana da bakamam sanırım. “O mu anlayacak bizi, onlar bilmiyorki” diyeceksin, konuşacaksın, beni kandıracaksın belki. Eğer kendi kararlarınla yaşasaydın, dediklerine inanırdım. Ama hiçbir zaman kalbinin derinlerine inip bizi hissetmemiştinki, nerden bileceksin? Bilemezsin.

“Seni daha fazla üzmek istemiyorum”

Vay be. Yazılması ne kadar kolay, dile getirmesi ne kadar basit. Nasıl olsa biraz zaman geçer, sen üzülürsün birazcık. Bir ay, bilemediğin iki haftaya da acını iyileştirmeye çalışan bir orospu çocuğu gelir ve seni sevdiğini söyler. Sen de inanırsın. Benim belki milyonlarca kez kurduğum cümleye inanmayıp, başkasının tek diyişinde ona inanmak istersin. Adını aşk koyarsın sonra da.

“Bensiz daha mutlu olacaksın”

Klasik cümlen. Çok iyi biliyorsun zaten sensiz nasıl günler geçirdiğimi. Bu yazıyı yazarken neler hissettiğimi o kadar iyi biliyorsun ki, bu yüzden gidiyorsun. Haklısın. Gittin ve emin ol, çok mutluyum, evet.

Yazınca rahatlamaya çalışırım sanmıştım. Ama bu senle ilgili son yazım, son sözlerim sanırım. İnsan bir zaman sonra ne kadar konuşursa konuşsun, ne kadar yazarsa yazsın, ne kadar sarılırsa sarılsın, eskisi gibi hissetmiyor.

Kendini kutlamalısın. Senden nefret etmeye başlıyorum.
Ayrılık, bitiş, son, kapanış demiştimya, bu da son perdeydi işte.
Kendini alkışlayabilirsin.